-
Ο γυναικείος φθόνος του πέους
Ο γυναικείος φθόνος του πέους αν και παρουσιάζεται κλινικά κυρίως κατά την εφηβεία, όπως και στην μετέπειτα εξέλιξη του κοριτσιού, εν τούτοις, δεν παύει να έχει τις ρίζες του όχι μόνον στο φαλλικό στάδιο της ψυχοσεξουαλικής ανάπτυξης αυτού, αλλά και μέσα στον πυρήνα του ναρκισσιστικού του εαυτού. Το ‘τετελεσμένο’ του ευνουχισμού μπορεί να είναι εξ’ αρχής ένα ναρκισσιστικό τραύμα αλλά ταυτόχρονα δεν παύει να συνιστά και μία ενεργή φαντασίωση διαρκούς παθητικότητας.
-
Ταυτότητα «Κόρη»
Ως ψυχαναλυτές γνωρίζουμε την κλινική εκείνη περίπτωση όπου μια συγκεκριμένη υποψήφια αναλυόμενη μας εντυπωσιάζει απ’ τη πρώτη μας επαφή μαζί της καθώς έχει παραμείνει σαν-κοριτσάκι παρά το προχωρημένο της βιολογικής της ηλικίας. Πρόκειται για μία ενήλικη γυναίκα που αδυνατεί να συνάψει μακροχρόνιες και ικανοποιητικές σχέσεις οι οποίες θα είναι μη-διωκτικού χαρακτήρα, μετουσιωτικά παραγωγικές και ευχάριστες από ερωτική άποψη.
-
Η συμβολοποίηση της τεκνοποίησης στην ψυχανάλυση
Η γυναικεία τεκνοποίηση είναι μια παλινδρομική εμπειρία. Σε ένα πρώτο επίπεδο, αφορά στη βιολογική διαδικασία της γυναίκας. Σε ένα δεύτερο επίπεδο, έχει σχέση με την ψυχολογική διαδικασία της αναζήτησης του οιδιποδειακά απολεσθέντος πέους και της εκ νέου ενδοβολής του με τη μορφή ονειρικού κυήματος στην έφηβη. Σε ένα τρίτο επίπεδο σχετίζεται με την ανάμνηση της βιωματικής κατάστασης της κόρης και σ’ ένα τελευταίο επίπεδο, μπορεί να φτάσει στο σημείο της ναρκισσιστικής απόλαυσης και του καλώς εννοούμενου «ωκεανικού» συναισθήματος.
-
Η γυναικεία μελαγχολία μέσα από τη «Φθινοπωρινή Σονάτα» του Bergmann
Η «Φθινοπωρινή Σονάτα» του Bergmann αναδεικνύει το συγκρουσιακό δράμα ανάμεσα σε δύο γυναίκες: μάνα και κόρη. Η κατανόηση αυτής της τραγικής όσο και κλασικής σύγκρουσης συμβάλει τα μέγιστα στην ψυχανάλυση μιας πολύπλοκης σχέσης αλλά κυρίως στην εξερεύνηση του γυναικείου ναρκισσισμού. Η σκηνοθεσία αυτού του δράματος λαμβάνει χώρα σ’ ένα δωμάτιο – κάτι που αναπόφευκτα μας παραπέμπει στη περιρρέουσα ατμόσφαιρα του ψυχαναλυτικού χώρου με δύο γυναίκες να «παίζουν» τις ασυνείδητες σκηνικές τους παραστάσεις.
-
Η γυναικεία μεταβίβαση στην ψυχανάλυση με την έφηβη. Μία κλινική περίπτωση.
Η μητρότητα και η γονιμότητα της γυναίκας οδηγούν στην μετουσίωση της σεξουαλικής επιθυμίας. Η μεταβίβαση στη ψυχανάλυση υπηρετεί την μετουσίωση τέτοιων στοιχείων. Στην ανάλυση των εφήβων ερχόμαστε μπροστά σε εκδραματίσεις. Πρόκειται συνήθως περί αυτοκαταστροφικών προδιαθέσεων. Η αναβίωση της οιδιποδειακότητας τους δημιουργεί συγχυτικές καταστάσεις. Η παιδική αμνησία επικαλύπτει τις σεξουαλικές ενορμήσεις. Κατά συνέπεια η δυνατότητα του εφήβου να εκφράσει φυσική βία είναι απόρροια των φαντασιώσεων αιμομιξίας.
-
Η έλλειψη βασικών μητρικών φροντίδων και η εξάρτηση μιας γυναίκας–μητέρας από ουσίες υποκατάστατες «μητρότητας»
Σε αυτή τη διημερίδα θα παρουσιάσω την περίπτωση μιας ασθενούς μου, η οποία έπασχε από έλλειψη μητρικής φροντίδας. Το αποτέλεσμα ήταν να αναζητήσει έναν ονειρικό κόσμο. Τον κόσμο αυτόν κατάφερε να τον βρει μέσα από ναρκωτικά προϊόντα υποκατάστατα της μητρότητας. Αυτό αν και εκ των έξω φάνηκε να είναι καταστροφικό, για το ίδιο το υποκείμενο ήταν εξιλεωτικό για μεγάλο χρονικό διάστημα.
-
Η γυναικεία ανατομία συνιστά τη βάση της σεξουαλικής της επιθυμίας
Προτού εκφράσουμε άποψη περί της γυναικείας ενδοψυχικής πραγματικότητας θα επικεντρωθούμε στο προφανές: η διαμόρφωση των εξωτερικών χαρακτηριστικών της γυναικείας παρουσίας συνιστά την ανατομία της η οποία έχει περιγραφεί ως ευνουχισμένη. Αυτό κατ’ αντιστοιχία θεωρεί ως δεδομένη την φυσιολογία της ανδρικής ανατομίας. Μία τέτοια παραδοχή θα ήταν εκ προοιμίου σίγουρο ότι δεν θα μπορούσε ποτέ να γίνει αποδεκτό ως επιστημονική τοποθέτηση.
-
Η δύναμη της θηλυκότητας και η αδυναμία κατανόησής της
Το μέχρι πρότινος συναισθηματικό αδιαμφισβήτητο της γυναικείας κατωτερότητας και της ανδρικής υπεροχής είχε αποτελέσει την πρώτη ιστορική φάση της οιδιπόδειας κατάστασης. Σήμερα φαίνεται να διανύουμε αυτό που θα αποκαλούσαμε δεύτερη φάση του οιδιπόδειου συμπλέγματος. Σύμφωνα μ’ αυτό υπάρχει μία διανοητική αποδοχή στην υποστήριξη της θέσης πολλών ασθενών ότι υπάρχει ισότητα μεταξύ των φύλων.
-
Η θηλυκότητα στη γυναίκα
Επιχειρώ να μελετήσω τη θηλυκότητα στη γυναίκα (διότι και ο άνδρας έχει θηλυκότητα διαφορετικής βέβαια ποιότητας) μέσα από τα δίπολα: ενεργητικότητα-παθητικότητα, φαλλικό-ευνουχισμένο, αρσενικό-θηλυκό. Καθένα από αυτά τα δίπολα μπορούμε να πούμε ότι χαρακτηρίζει κάποιες περιόδους ψυχοσεξουαλικής εξέλιξης αλλά η επαλληλία τα διέπει επίσης. Έτσι και κάπως σχηματικά θα λέγαμε πως τα ζεύγη ενεργητικό-παθητικό και φαλλικό-ευνουχισμός χαρακτηρίζει την παιδική ηλικία ενώ το αρσενικό-θηλυκό την εφηβεία.
-
Οι ηρωίδες των παραμυθιών στο ντιβάνι της ψυχανάλυσης
Ο οργανωμένος μύθος είναι η πλέον ακραία συμβολική αναπαράσταση της πραγματικότητας. Φτάνει μάλιστα στο απίθανο σημείο ώστε ένας διαχρονικός μύθος να μπορεί δυνητικά να ερμηνεύσει τα μυστήρια του σύμπαντος σε επίπεδο γυναικείας ανάλυσης. Αυτό θα φέρει κοντά στη συνείδηση της λειτουργίας του θηλυκού ψυχισμού κάτι σημαντικό από το ασυνείδητο του. Πρόκειται για συνάντηση δύο κόσμων που εν τέλει αφορά το οικονομικό, τοπογραφικό και δυναμικό άγχος που αυθόρμητα γεννάται κατά την ανάλυση εφήβων και γυναικών.
-
Γυναικείες επιτυχίες και αποτυχίες στη μετουσιωτική διαδικασία του Οιδιπόδειου συμπλέγματος
Η Οιδιπόδεια κατάσταση στη γυναικεία της διάσταση είναι άκρως ιδιάζουσα και χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή ως προς τα κενά που παρουσιάζει η βασική της εκδοχή. Η κύρια διαφοροποίηση της γυναικείας κατάστασης αναφέρεται στο τετελεσμένο του ευνουχισμού. Αυτό συνιστά μία πανίσχυρη φαντασίωση η οποία επεκτείνεται σε όλα τα επίπεδα της γυναικείας ψυχολογίας. Χαρακτηρίζεται από αποφασιστικότητα, αδιαπραγμάτευτη σταθερότητα και πρωτογενώς εφαρμόζεται απ’ το κορίτσι (κόρη) και από την έφηβο χωρίς φοβική αβεβαιότητα.
-
Η εμπλοκή της οικογένειας στην εξέλιξη του εφήβου
Στην παιδική ηλικία η ωρίμανση εξαρτάται από την «αποκοπή από την συμβιωτική μεμβράνη για να γίνει ένα αυτόνομο παιδί» (Mahler 1963) και αποτελεί την πρώτη διαδικασία διαφοροποίησης. Στην εφηβική ηλικία η απόρριψη των οικογενειακών δεσμών και η χαλάρωση του δεσμού με το νηπιακό αντικείμενο έχει σκοπό να γίνει το άτομο ένα μέρος της κοινωνίας του ενήλικου κόσμου και αποτελεί την δεύτερη διαδικασία διαφοροποίησης. Το τελευταίο οδηγεί τον έφηβο σε αντιπαράθεση με τους κανόνες που του επιβάλλονται από το περιβάλλον και ιδιαίτερα από τον «οικογενειακό μύθο». Η εφηβεία ευνοεί το «δράμα» που αφορά τον εξωτερικό κόσμο και την «τραγωδία» που αφορά τον εσωτερικό κόσμο – μια διαδικασία που αφήνει βαθιά ίχνη στον έφηβο και στην ενήλικη προσωπικότητά του.
-
Ο ναρκισσιστικός πόνος στην οικογένεια
Το οιδιπόδειο σύμπλεγμα αποτελεί την πλέον πολύπλοκη και κατά πολλούς αινιγματική κατάσταση στην ψυχική εξέλιξη του ατόμου και το ωθεί σε μια ατέρμονη αναζήτηση του νοήματος του Είναι του πρώτα μέσα στην «οικογένεια» και στη συνέχεια στα οικογενειακά υποκατάστατα της κοινωνίας. Κατά την ψυχαναλυτική διαδικασία οι οικογενειακές σχέσεις διερευνώνται και ερμηνεύονται επί τη βάση της έντασης του άγχους του βιώματος του υποκειμένου σε σχέση με τα ενδοβλημένα αρχαϊκά και εσωτερικευμένα οιδιπόδεια αντικείμενα έτσι όπως αυτά εμφανίζονται εντελώς αυθόρμητα στην μεταβίβαση. Αν και η έννοια της «οικογένειας» στην ψυχανάλυση δεν αποτέλεσε ποτέ μέρος της ορολογίας της λόγω του εξ ορισμού προσανατολισμού της προς το «υποκείμενο» ωστόσο συγκαταλέγεται μεταξύ των δυνατών σημαινόντων που κάθε υποκείμενο καλείται να νοηματοδοτήσει και να συνδέσει μεγάλες ποσότητες της λίμπιντό του κατά την συμβολοποίηση της και συνεπώς στις φαντασιώσεις που την περιβάλουν.
-
Η θυσία και η ενοχή, πυλώνες της οικογενειακής σκηνής
Την εποχή της πρωταρχικής ορδής οι άνθρωποι ζούσαν σε σπηλιές. Αργότερα ζούσαν μέσα σε σπίτια. Σήμερα ζουν εντός ενός σχηματισμού βασιζόμενου στο οιδιπόδειο σύμπλεγμα και αποκαλείται ‘οικογένεια’ – έναν όρο ψυχολογικό που έχει κυριαρχήσει σε κάθε επίπεδο και βασικά σε βάρος της ατομικότητας. Πρόκειται για έναν δυναμικό όρο που διαρκώς αλλάζει και κατά βάση υποδηλώνει ότι οδεύουμε μονίμως προς έναν νέου τύπου ‘οικογένειας’: οι οικογένειες υπήρξαν μήτρο-κεντρικές, αργότερα πάτρο-κεντρικές σήμερα τείνουν να γίνουν όλο και περισσότερο μονογονεϊκές, ομοφυλοφιλικές, παρένθετες κ.λπ.
-
Η πολυμορφία των οιδιποδειακών διαδρομών στον οικογενειακό αστερισμό
Τα οικογενειακά συμπλέγματα («του αποθηλασμού», «της παρείσφρησης», «του οιδιπόδειου»), αποτελούν την πρώτη μεγάλη φιλόδοξη στιγμή του Λακανισμού, ως προς τη διαμόρφωση του ατόμου. Κατά τον Ruffiot, το οικογενειακό ψυχικό όργανο, προϋπάρχει εξελικτικά της εξατομίκευσης του ψυχισμού του ατόμου. Η εξελικτική πορεία του ατόμου καταλήγει συνήθως στο οιδιπόδειο σύμπλεγμα και όλα τα παρεπόμενά του. Αυτό όμως που κατ’ εξοχήν βλέπουμε στην κλινική πράξη, είναι ένα ευρύ φάσμα οιδιποδειακών εκφάνσεων, τις οποίες υιοθετούν τα μέλη της οικογένειας, σε διαφορετικό βαθμό κάθε φορά. Ας έχουμε υπόψιν, ότι η οιδιποδειακή κατάσταση, ούσα η τελευταία στην εξέλιξη των μελών μιας οικογένειας, μεταφέρει στοματικά και πρωκτικά στοιχεία, τα οποία ψάχνουν να βρουν τη θέση τους, εντός του οιδιπόδειου συμπλέγματος.