Σεμινάριο Ομάδας Μελέτης Μεταψυχολογίας: «Κείμενα Freud»
Η Μεταψυχολογία έχει θεωρηθεί ως η πλέον δύσκολη πλευρά του έργου του Freud. Πολλά από τα μεταψυχολογικά του κείμενα έχουν απολεσθεί. Η μελέτη του συνόλου του έργου του Freud αναδεικνύει την μεταψυχολογία ως δεσπόζων μέρος της ψυχαναλυτικής του σκέψης ήδη από το 1895 εάν όχι νωρίτερα. Το Ινστιτούτο από δεκαετίας έχει θεσπίσει Σεμινάριο Μεταψυχολογίας το οποίον μελετά το σύνολο των 23 Τόμων του Freud καθώς και άλλα έργα κλασικών ψυχαναλυτών.
Τίτλος: Μεταψυχολογία – Τόμος 1ος
Συγγραφέας: Βασίλειος Α. Μαούτσος
Εκδόσεις: Επέκεινα
Σελίδες: 369
ISBN: 978-618-5207-04-5
Περίληψη:
Συχνά γινόμαστε μάρτυρες αμφισβήτησης της ψυχανάλυσης για τις παραδοχές της και την αποτελεσματικότητα της. Όμως, αφ’ ότου ο Freud εγκατέλειψε το «Project» και άρχισε να ασχολείται σταθερά με τη μελέτη του «ασυνειδήτου», υπήρξαν όλες οι προϋποθέσεις για την επιτυχή θεραπεία τουλάχιστον των «νευρώσεων». Παρά ταύτα, ο ψυχαναλυτικός κόσμος επέμεινε στην ιατρικομορφική χρήση της ψυχανάλυσης και τον παραγκωνισμό της καθοριστικά «μεταψυχολογικής» της διάστασης. Η ενδελεχής μελέτη της τελευταίας αναδεικνύει το γεγονός ότι αυτή δεν είναι ούτε τόσο δύσκολη στην κατανόηση της ούτε τόσο ατελής στην περιγραφή της από τον Freudκαι πολλούς μεταγενέστερους ψυχαναλυτές. Αντιθέτως, στο κλινικό επίπεδο, η σωστή εφαρμογή της «Μεταψυχολογίας» είναι πολλά υποσχόμενη περί των ψυχικών διαταραχών.
Τίτλος: Μεταψυχολογία – Τόμος 2ος
Συγγραφέας: Βασίλειος Α. Μαούτσος
Εκδόσεις: Επέκεινα
Σελίδες: 369
ISBN:978-618-5207-28-1
Περίληψη:
Σ’ αυτόν τον Τόμο η προοδευτική εξέλιξη της Μεταψυχολογικής σκέψης του Φρόιντ γίνεται ακόμη πιο προφανής σε σχέση με τον Τόμο 1. Με την πάροδο του χρόνου παρατηρούμε την φαντασιωτική δόμηση του ψυχισμού. Αυτή αποκτά ολοένα και περισσότερο πραγματικά χαρακτηριστικά. Κι έτσι συμπυκνωμένες έννοιες όπως “μεταβίβαση” και “αντιμεταβίβαση” αλλά και πολλές άλλες της καθημερινότητας όπως “πολιτισμός” και “αστείο” αποκτούν καθοριστική αξία για την εγωτική οργάνωση του υποκειμένου. Η υφέρπουσα δύναμη αυτού του απίθανου φαινομένου περιγράφεται εδώ ως αναπόδραστη Οιδιποδειακή παρουσία και εκφράζεται κλινικά επί των Νευρώσεων. Μέσα από τα φροϋδικά κείμενα αναγνωρίζουμε την περαιτέρω οργάνωση του “εγώ” η οποία σε περιπτώσεις που δεν λαμβάνει χώρα συνθετικά καταλήγει είτε στην “ψύχωση” είτε σε αντίστοιχες μορφές διαταραχών π.χ. μεθοριακότητα. Στον βαθμό που ο Φρόιντ ακολούθησε τη Μεταψυχολογική προσέγγιση σταθερά -κάτι που στην πράξη έχει χαρακτηριστεί από διακυμάνσεις- η ψυχαναλυτική θεραπεία βιώνεται από τον ασθενή ως η πλέον φυσιολογική πορεία του ψυχισμού του.