Ανδρονίκη-Ρόζα Σταθοπούλου.

Τί σχέση μπορεί να έχει το βιβλίο του Aldous Huxley «Ο Γενναίος Καινούργιος Κόσμος» που γράφτηκε το 1932 με τη νέα παγκόσμια κατάσταση πραγμάτων μετά την πανδημία covid 19 και τις νέες ψυχαναλυτικές αλλαγές και εξελίξεις; Βασικά, ο Huxley πλάθει το όραμα μιας δυστοπικής κοινωνίας όπου τα μωρά δεν θα προκύπτουν από τη φυσιολογική συνουσία ενός άνδρα και μιας γυναίκας ούτε θα γεννιούνται συνεπώς από μια μητέρα αλλά θα προκύπτουν από μια μαζική, βιομηχανοποιημένη παραγωγή τεχνητής γονιμοποίησης σπερματοζωαρίων in vitro. Έτσι, θα αναπτύσσονται σε κρατικούς επωαστήρες και θα υπόκεινται σε μετάγγιση διαφόρων χημικών ουσιών ώστε να ελέγχεται και να καθορίζεται πλήρως και εκ των προτέρων η εξέλιξή τους σε νοητικό, συναισθηματικό και σωματικό επίπεδο. Με αυτό τον τρόπο, ο Huxley καταργεί την οικογένεια και την κοινωνία ως τη βασική πηγή δυστυχίας στον άνθρωπο και επιβεβαιώνει περίτρανα την Τεχνική Νοημοσύνη. Ταυτόχρονα, επιβεβαιώνει την δύναμη της φαντασίωσης, τον Freud και τις ιδιοφυείς συλλήψεις του περί του δυναμισμού του ασυνειδήτου να φέρουν ένα εκ των υστέρων νόημα που εξελίσσεται σε επιστημονική πράξη προερχόμενο βασικά εκ του παιδικού τραύματος, του δυναμικού και ελεύθερου ασυνειδήτου, των αμυνών, της παλινδρόμησης, του Οιδιποδείου συμπλέγματος και του άγχους ευνουχισμού. Τα εργαστηριακά παιδιά που θα ζουν και θα μεγαλώνουν σε αυτή την κοινωνία κατά τον Huxley δεν θα έχουν νευρώσεις εφόσον δεν θα έχουν οιδιπόδειο σύμπλεγμα και, ως εκ τούτου, η ψυχανάλυση γι’ αυτά θα είναι άχρηστη ή, περιττή. Πράγματι, η ραγδαία ανάπτυξη της τεχνολογίας τα τελευταία χρόνια, απότοκο της οποίας είναι και η εξ αποστάσεως ψυχοθεραπεία και ψυχανάλυση (αρχικά λόγω covid και στη συνέχεια ως αντιστάθμισμα στα ποικίλου βαθμού επώδυνα συναισθήματα που αναδύονται από μία εγγύς, μεταβιβαστική και ζωντανή σχέση θεραπευτή – θεραπευόμενου), δημιουργεί μια ενδιάμεσα φαντασιακή κοινωνία ανάμεσα σε αυτό που ήδη γνωρίζουμε ως νεύρωση και πολιτισμό και στην πολυπόθητη τελειότητα του ανθρώπου και της κοινωνίας του Huxley που θα συνιστούν κατά κόρον το αναλυτικό υλικό του μέλλοντος ψυχαναλυτή. Η κλινική, υπό παρουσίαση, περίπτωση μιας νεαρούς γυναίκας με σοβαρή οριακή και καταθλιπτική συμπτωματολογία έχει όλα τα στοιχεία που χρειάζεται η παρούσα εργασία ώστε να αποδείξει ότι όσο και να οραματίζεται και να επιθυμεί ο σύγχρονος ασθενής ψευδαισθητικά την αρχή της τελειότητας και την πανευτυχή κοινωνία, και ότι όσο πιο κοντά έρχεται σε αυτή την επιθυμία του, άλλο τόσο ποτέ δεν θα μπορεί να αποφύγει την παλινδρόμησή του και την επιστροφή του στο ζωικό του ένστικτο και ταυτόχρονα στη σωματική του κατάσταση – μία τεχνολογική προσομοίωση της οποίας διέπει σε αρκετό βαθμό την νεύρωσή του.