Τσώλης Κωνσταντίνος

Οι προσπάθειες παροχής βοήθειας σε έναν ναρκισσιστικό ασθενή απαιτούν από τον ψυχαναλυτή μια σταθερή εστίαση της προσοχής του στην υποκρυπτόμενη κατάσταση του εαυτού του νάρκισσου, όσο έντονα και να εκφράζεται η έκδηλη πλευρά του ίδιου. Επειδή ακόμη και το πλέον αλαζονικό άτομο με ναρκισσισμό υπόκειται σε βασανιστική ντροπή, όταν αντιμετωπίζει την κριτική άλλων, οι ψυχαναλυτές πρέπει να είναι προσεκτικοί και να κάνουν ήπιες παρεμβάσεις. Η θεραπευτική σχέση με αυτούς τους ασθενείς είναι πολύ εύθραυστη από τη στιγμή που δεν αντέχουν να βιώσουν καταστάσεις στις οποίες η ευάλωτη αυτοεκτίμησή τους κινδυνεύει. Στο πλαίσιο της ψυχαναλυτικής θεραπείας του ναρκισσιστικού ασθενούς, ο ψυχαναλυτής πρέπει να ενστερνιστεί μια μη επικριτική και αντικειμενική στάση απέναντι στην προσωπική αδυναμία του ίδιου να αντιληφθεί πάντα ότι ο ασθενής προβάλλει σ’ αυτόν είτε μια μεγαλειώδη είτε μια υποτιμημένη πλευρά του εαυτού του. Για τον νάρκισσο ο ψυχαναλυτής αποτελεί ένα «εαυτοαντικείμενο του ίδιου» και όχι ένα ξεχωριστό άτομο που μπορεί να μοιάζει με μια συγκεκριμένη μορφή από το παρελθόν του. Μετά από χρόνια ψυχανάλυσης, ο ασθενής μπορεί να αρχίσει να έχει μια αντικειμενική στάση απέναντι στον ψυχαναλυτή του, ο οποίος να έχει κάποια από τα χαρακτηριστικά ατόμων του παρελθόντος του. Δηλαδή αρχίζει να εισέρχεται σε μια οιδιποδειακή κατάσταση, η οποία μπορεί σιγά-σιγά να σταθεροποιηθεί. Παρουσίαση κλινικής περίπτωσης.