Χατζή Κατερίνα

Στην ψυχανάλυση, το πλαίσιο δεν είναι ένα εξωτερικό σύνολο κανόνων, αλλά μια εσωτερική ψυχική λειτουργία, ο φραγμός που καθιστά δυνατή τη γέννηση του ψυχικού. Το «κρυφό μήνυμά» του δεν βρίσκεται στην τυπικότητά του, αλλά στη μεταψυχολογική του αξία – στη μετατροπή της πράξης σε αναπαράσταση, της ενόρμησης σε λόγο.


Η σιωπή του σώματος, ο περιορισμός της πράξης, το σαν μητέρα και όχι η μητέρα, αποτελούν τον αόρατο μηχανισμό που επιτρέπει την ελεύθερη κυκλοφορία του ασυνειδήτου. Ο φραγμός δεν λειτουργεί ως απαγόρευση, αλλά ως μήτρα ψυχικής ελευθερίας: ανοίγει τον χώρο της επιθυμίας και προστατεύει το υλικό του ασθενούς από τη μετατροπή του σε πράξη.


Μέσα από κλινικές σκέψεις, επιχειρείται να φανεί πως η τήρηση του πλαισίου – ως εσωτερική στάση του αναλυτή – επιτρέπει στον αναλυόμενο να βρει χώρο για λόγο, επιθυμία και νόημα. Να ερωτευτεί ή να μισήσει χωρίς πράξη. Έτσι, το πλαίσιο καθίσταται η μήτρα όπου η απουσία γεννά παρουσία, και ο περιορισμός μεταμορφώνεται σε προϋπόθεση ελευθερίας – του λόγου και της ψυχής.