Δερβίση Ελένη

Το πλαίσιο είναι η υποκείμενη βάση για κάθε κλινικά εφικτή ψυχαναλυτική θεραπεία. Δίνει την δυνατότητα για να εμφανιστεί τουλάχιστον το ελάχιστο των δυνατοτήτων εκάστου διδύμου ασθενή/ αναλυτή. Αναγνωρίζει apriori κάποιες άμυνες έτσι ώστε να μπορέσουν να εκφραστούν οι δυσκολότερες και πολυπλοκότερες. Ο ασθενής θα έρθει σε επαφή με ψυχοσυγκρούσεις του, θα τις εκφράσει αυθόρμητα λόγω πίεσης εκ των έσω και με την βοήθεια της ερμηνείας του αναλυτή θα τις τροποποιήσει σταδιακά δημιουργώντας νέες αναπαραστάσεις, δομές και άμυνες. Έτσι δίδεται η ασφάλεια στον ασθενή να επαναπροσδιορίσει ανενεργές εσωτερικές του δυνάμεις. Όσον αφορά το πλαίσιο αυτή η διαδικασία αντιστοιχεί με την ψυχική λειτουργία ενός πατέρα που ως τρίτο πρόσωπο βρίσκεται σταθερά μεταξύ μητέρας και παιδιού εισάγοντας εντός του φαντασιακού χώρου του ασθενή την οιδιποδειακότητα που του λείπει. Διότι αν δεν υπάρχει η παρουσία του «πατέρα» γνωρίσουμε τις ολέθριες επιπτώσεις καθόσον δεν εισάγεται στην ψυχική ζωή του ατόμου η στέρηση του πρωταρχικού αντικειμένου και η εναρμόνισή της με την υπερεγωτική λειτουργία. Αν υπάρχει χαλαρότητα του ψυχαναλυτικού πλαισίου αυτό επιτείνει τις άμυνες και δεν μπορεί ο ασθενής να παράγει ελεύθερους συνειρμούς. Το πλαίσιο δίνει την σταθερότητα και το ασφαλές πεδίο για να πραγματοποιηθούν αλλαγές και για αυτόν τον λόγο αποτελεί σταθερό υπόβαθρο κάθε ψυχαναλυτικής θεραπείας. Υπ’ αυτή την έννοια, η επιμονή του αναλυτή στην τήρηση του πλαισίου δίνει την δυνατότητα στον ασθενή να αποκομίσει το μεγαλύτερο δυνατό όφελος. Βέβαια, η τήρηση του πλαισίου πολλές φορές είναι γνωστό ότι εκλαμβάνεται από τους ασθενείς ότι έχει έναν εξουσιαστικό, αναχρονιστικό και ίσως παράλογο χαρακτήρα που δεν του/της χρειάζεται. Αλλά όπως και ένας πατέρας οφείλει να αντισταθεί στις ναρκισσιστικές- αιμομικτικές απαιτήσεις του παιδιού έτσι και ο ψυχαναλυτής τηρώντας το πλαίσιο διευκολύνει την εγκατάσταση μίας δημιουργικής τριαδικότητας.